Filary Świata

Wpadam i wypadam, wtaczam się i wytaczam z Filarów i z powrotem, bo rzecz banalna - to dla mnie sentymentalne otwieranie klasera pełnego klimatycznych obrazów z tego świata i co najważniejsze świetnych wspomnień, mimo że krótki mój żywot tu był..
Kur@wa! Patetycznie zabrzmiało!

Pewnie myślicie sobie: Ale po co on tu? Ano oczywiście po to żebyście się za bardzo nie umoralnili beze mnie..:)
No i chce się pochwalić jasna sprawa, bo nie mam przed kim i dowiedzieć się jeszcze, jako że czytaliście moje pierwsze "twory", czy jest jakiś postęp.. 

W takim razie kilka ostatnich wierszy z hutniczego pieca mojego zarażonego poezją mózgowia:



Późny dzień wczesna noc


późny dzień wczesna noc

ona nalegała bym koc
rozłożył i przestał rymować
nalegała legała na koc już rozłożony
by moje i koca dotknięcie było
równoszorstkie na jej plecach
pracą niezgarbionych

i tam
w tej prostocie kręgów
było nam razem
i tu
na przeciwnym brzegu
nadal nie rozumiem tamtego zachwytu
brakiem gwiazd na wyduszonym z miasta niebie

późny dzień wczesna noc



szczęście w cudzy(m)słowie


dopamina idzie w górę
rośnie rośnie kochaniutka
bo do gardła wpadła okrąglutka
kosmiczna kapsułka
i subtelnie namieszała w neuronowych ogrodach
ta mała szczęścia
minutka

a na dłuższą metę to chyba meta



Liśćopad



liśćopad
stare rumuńskie dziecko o oczach
z kory prosi: "Daj pan na zupę"
liśćopad
i wypełnił dziury w asfaltowym
garniturze miasta
liśćopad
do poziomu okienek w piwnicy
i filtruje do wnętrza
cynamonowe światło
liśćopad
na moje policzki
w trakcie szukania zaginionych
mlecznych zębów
liśćopad
a wcześniej drgał trochę
w konwulsjach




wiersz pisany pod blatem biurka, czarnym jak w jego akcji noc markerem


Dla Marka


oparłszy brodę na chłodzie parapetu
oddycham ciężko przyciągając kurz do twarzy
jak opiłki żelaza do magnesu

z tafli szkła naprzeciw nosa wyziera moja gęba
podobna teraz do twarzy czcigodnego Pana
którego spotkałem dziś w śmietniku
tylko oczka inne bo takie wypalone trochę
a jego niczym dwa czarne żuki roztaczały aurę
dostojeństwa

zazdroszczę panu - chciałem powiedzieć w chwili
zamachu workiem do kontenera
być może skrzyżowałem spojrzenie z byłym rektorem
uniwersytetu lub politykiem bo tak zawsze ich
gloryfikuję w myśli ale uciekłem płochliwie przed tymi
ognikami w oczach bo wiem że tocząc się po dnie
jak pusta puszka piwa na schodach nigdy nie wygeneruję
sobą takiego żaru istnienia

broda zsuwa się z parapetu
ląduje na jeszcze chłodniejszym żebrze kaloryfera



Mała ojczyzna w śmieci obleczona



Co rano
kalkulacja życia i takie skromne liczby wychodzą.
Bo istnieję w systemie jedynkowym bez opcji ON/OF.
Rzucono mnie w nurt żywotów równoległych,
teraz płynę pod miastem, rzeką podziemną.

Co rano
wydobywam siebie na wierzch. Dźwigary życia poskrzypują.
Na pożegnanie dźwięk klucza w nieswoim zamku, bo tu nic nie jest moje.
Nawet przygłuchy domofon do którego przykładam usta
i smak rdzy.

Więc przecinam nieswoje żyły chodników i spoglądam z całą premedytacją
na całun śmieci w jaki obleka się to miasto.
Śmieć dochrapie się najwyższych stanowisk, jest już nawet
na wielkoformatowych drzewach, Wraz z obrazem puchnie we mnie myśl:
I ja mam w sobie jednego.
Metafizycznie wyhodowanego.

Śmieci są wszędzie, ja jestem tak organiczny.
Wysiaduję życie w przystankach, w gazetach
i w nadjeżdżających autobusach.



Big Bang



zdjęcie krzyży z ramion pokoju
idący z duchem czasu do rozjątrzonych ran w tynku
przyklei fluorescencyjne gwiazdki
potem widmowo zielona poświata w mroku
osłodzi mu oczekiwanie na wielki wybuch





Jeśli by ktoś chciał więcej to zapraszam na: http://portalpoetycki.ning.com/profile/ … swiadomosc
choć i tak zamieściłem powyżej większość..

Ostatnio edytowany przez Kashmir (2009-12-11 19:52:34)